Miña aldea galega
que aturulabas leda,
hoxe disme cansadiña
que che vai pesando a soidade.
que aturulabas leda,
hoxe disme cansadiña
que che vai pesando a soidade.
Non hai quen traballe as leiras
nin quen faga troula nin festa,
que a túa paisaxe queda caladiña
agardando asubíos de irmandade.
Miña aldea galega
semente e froito da terra,
hoxe respiras morriña
por quenes foron buscando oportunidade.
Non fumegan as lareiras
e ninguén dorme a sesta,
somente fala algunha fontiña
con regatos cheos de oscuridade.
Miña aldea galega
cantas bágoas che quedan,
por alentos da xentiña
que non olla a túa claridade.
Miña aldea galega
latexo das miñas veas,
por ti a poesía miña
coa esperanza de nova felicidade.
Ana Vila Portomeñe. Poeta Labrega
Taboada a 6 de febreiro de 2022.
No hay comentarios:
Publicar un comentario