MARIÑEIRO

No silencio ruidoso do mar

canta o vento o teu asubiar,

por un corazón de areal

que nun tempo non verás.

Nas redes tece un bailar

coa esperanza posta no ollar,

dun amor que quixeras non deixar

por os bicos que che da o sal.

Rezan e loitan as túas ás

para ó porto pronto voltar,

co corpiño canso sen lamentar

e un traballo de bon pan.

Mariñeiro, a túa luz é o mar,

mais no mar o teu amar

é quen na terriña está

agardándote para te bicar.

Mariñeiro, a túa casa é o mar,

mais no mar o teu fogar

é quen na terriña está

co teu corazón nas mans.

Ana Vila Portomeñe. Poeta Labrega

Taboada a 20 de Febreiro de 2022