TANTO CHE QUERO

Quéroche tanto terriña miña,

por darme o teu sorriso,

por tenderme a man no camiño

e deixarme ter un sentido.

Quéroche tanto, tanto che quero

que por quererte non me falta nada.

Quéroche tanto vida miña,

por axudarme sen castigo,

por ser esa ollada chea de brillo

e alonxarme do frío.

Quéroche tanto, tanto che quero

que por quererte non me falta nada.

Quéroche tanto alma miña,

por valorarme motivos,

por compaña con bon abrigo

e facer todo máis vivo.

Quéroche tanto, tanto che quero

que por quererte non me falta nada.

Nada me falta por tanto quererme.

Non me falta nada por tanto quererche.

Ana Vila Portomeñe. Poeta Labrega.

Taboada a 20 de Novembro do 2022.

DESPEDIDA DEL AÑO EN EL CENTRO CANGAS DEL NARCEA

 SÁBADO, 17 DE DICIEMBRE DE 2022 A LAS 21:00

Fiesta de Fin de Año del Centro Cangas del Narcea

Beruti 4643, 1425 Ciudad de Buenos Aires, Argentina

Reserva con tiempo.!!!

La Cena será al mejor estilo de las fiestas Canguesas , constará de: Fiambres surtidos; Carré de Cerdo relleno o pollo al Verdeo con papas ; postre helado; vino, agua y gaseosas. Y Sidra para el Brindis
Durante la Cena contaremos con la presencia del Conjunto de baile y gaitas Pelayo de Manolo del Campo (Del Centro Asturiano de Buenos Aires). El tradicional baile familiar estará amenizado por Mariano Maldonado.
La reserva de mesa se puede hacer a algún miembro de la comisión, telefónicamente
al Centro (47737643//3351) o al Tel.4822-6083 o por correo electrónico a: cangasbaires@yahoo.es
Beruti 4643 Caba
$ 3500

LA SOCIEDAD PARROQUIAL DE VEDRA DESPIDE EL AÑO

 

NUNCA MÁIS, PREZADO MAR.

Ondas que veñen e van,

agarimo de bágoas entre areas

e no peito navegan

lembranzas tenras.

Soben as ondas e baixan,

con latexos de morriña medran

e no peito navegan

moitos medos da terra.

Risadas envoltas nas redes

cando de peixe están cheas

e no peito navegan

horas que se fan eternas 

As veces o mar, o fermoso mar

deixa feridas mas veas,

e outras, otras a mar, a nosa mar

trae tristura nas mans baleiras.

Baleiras porque afundiu,

baleiras porque esnaquizou,

baleiras porque afogou,

baleiras porque o chapapote escapou.

Ondas que veñen e van

nunca máis choredes pedras,

porque con peito navegan

homes e mulleres mariñeiras.

Soben as ondas e baixan

con alento de valor legan,

tantos peitos que navegan

coa compaña dende as leiras.

As veces o mar, o fermoso mar

é unha man de apertas,

outras a mar, a nosa mar

un feixe de mans desertas.

Desertas porque afundiu,

desertas porque esnaquizou,

desertas porque afogou,

desertas porque o chapapote escapou.

Nunca máis, prezado mar,

nunca máis baleiras,

nunca máis desertas,

nunca máis prezada mar

tristura nas máns.

En homenaxe a tódas as persoas que tras 20 anos do desastre do Prestige...

       .....siguen navegando......

 (no mar, na terra, no ceo e nos     corazóns do mundo enteiro)♡☆

Ana Vila Portomeñe. Poeta Labrega

Taboada a 13 de Novembro do 2022.

TI MÁIS EU

Ti máis eu, forxamos un mundo

onde quizáis non vivamos,

pero con valor deixaremos

sabor a mar

sabor a montes e leiras

sabor a lar.

Ti máis eu, tecemos pró mundo

onde quizáis non camiñamos,

pero con herdanza vestiremos

labor do mar

labor de montes e leiras

labor do lar.

Ti máis eu, dámoslle corda ó mundo

onde quizáis non bailemos,

pero no reloxo cantaremos

o son co mar

o son con montes e leiras

o son co lar.

Ti máis eu, somos o mundo

onde quizáis non soñemos,

pero con alento legaremos

valor no mar

valor nos montes e leiras

valor no lar.

Ti máis eu, tan diferentes nacemos

tan iguais morreremos,

namentres tanto mancamos

mar, montes, leiras e o propio lar.

Ana Vila Portomeñe. Poeta Labrega

Taboada a 6 de Novembro do 2022.

TABOADA

 

Dende Portomarín a Chantada

o río Miño fai parada,

para bicar ribeiras de Taboada

e amosar as veces a beleza

que atesoura baixo as súas augas.

Paisaxe de cor encantada

con historia xa consagrada,

fai que a enxebre terra

acariñada pola xente labrega

vista as mais fermosas galas.

De arte románico enxoiada

polo Real Camiño que nela fala,

deixa impagables pisadas

con fontes de dozura sinxela

que manan sempre lembranza.

Berce de cultura honrada

baixo sol, choiva ou tronada,

están as súas rúas paseadas

co carballo de Ramos na ollada

facendo cantigas cás ramas.

Coma tanta morriña alonxada

que por outros lugares é chorada,

o mesmo pasa en Taboada

por quenes saben aprezala

e por cariño non van olvidala.

Ana Vila Portomeñe. Poeta Labrega

Taboada a 29 de Outono do 2022.