Vai pasando o tempo
quedando no corazón,
tanto sentimento
con rúas de ilusión.
Rúas de ilusión
que dibuxache con amor,
e no pensamento
amósanme valor.
Vai pasando o tempo
e soando unha canción,
agroma sofremento
por non terte ao meu carón.
Non terte ao meu carón
por mencer e solpor,
que dende o firmamento
alúmame saudade e cor.
Vai pasando o tempo
e medrando nova flor,
pois sempre hai semente
que vive eternamente.
Ana Vila Portomeñe. Poeta Labrega
En Taboada a 27 de Agosto do 2023.
No hay comentarios:
Publicar un comentario