NUNCA MÁIS, PREZADO MAR.

Ondas que veñen e van,

agarimo de bágoas entre areas

e no peito navegan

lembranzas tenras.

Soben as ondas e baixan,

con latexos de morriña medran

e no peito navegan

moitos medos da terra.

Risadas envoltas nas redes

cando de peixe están cheas

e no peito navegan

horas que se fan eternas 

As veces o mar, o fermoso mar

deixa feridas mas veas,

e outras, otras a mar, a nosa mar

trae tristura nas mans baleiras.

Baleiras porque afundiu,

baleiras porque esnaquizou,

baleiras porque afogou,

baleiras porque o chapapote escapou.

Ondas que veñen e van

nunca máis choredes pedras,

porque con peito navegan

homes e mulleres mariñeiras.

Soben as ondas e baixan

con alento de valor legan,

tantos peitos que navegan

coa compaña dende as leiras.

As veces o mar, o fermoso mar

é unha man de apertas,

outras a mar, a nosa mar

un feixe de mans desertas.

Desertas porque afundiu,

desertas porque esnaquizou,

desertas porque afogou,

desertas porque o chapapote escapou.

Nunca máis, prezado mar,

nunca máis baleiras,

nunca máis desertas,

nunca máis prezada mar

tristura nas máns.

En homenaxe a tódas as persoas que tras 20 anos do desastre do Prestige...

       .....siguen navegando......

 (no mar, na terra, no ceo e nos     corazóns do mundo enteiro)♡☆

Ana Vila Portomeñe. Poeta Labrega

Taboada a 13 de Novembro do 2022.