As luces que alonxan escuridade
xa non soan con ilusión,
as voces sotérranse
e chora o corazón.
Os camiños que levan liberdade
xa non acariñan con amor,
as olladas péchanse
e ábrese a dor.
Tempo de guerra
que desfai ceo e terra,
por alguén que dí
dispara por mín.
Os fogares que abrigan soidade
xa non teñen calor,
as persoas íspense
con lúa e sol.
Tempo de guerra
que no mundo cega,
por alguén que di
o que non sabes ti.
Baixo inxustiza e desigualdade
amósase a sin razón,
crendo arranxarse
problemas sen solución.
....Qué as guerras deixen xá de existir!!!!
Ana Vila Portomeñe. Poeta labrega.
En Taboada a 5 de Novembro do 2023.
No hay comentarios:
Publicar un comentario