Con pedras atopadas ilusión constrúes,
cias fochancas tropezas e non te destrúes,
ti, muller, que camiñas como podes
vas tecendo tantas pegadas
para que na terra quede camiño,
un camiño que leva o teu nome.
Cando chove amosas cancións núas,
da lúa e do sol sae esa gran luz túa,
ti, muller, traballas como sabes
para que tendendo as mans
no mundo prenda leal agarimo,
un agarimo que leva o teu nome.
Porque amas, choras, berras ou calas,
no que escribes, no que pintas, coses ou lavas,
en tantas cousas nese camiño de muller,
ti, sempre, sempre nos deixas aprender.
Porque cando hai malas, sae corazón que revive,
nas caidas levantas castelos que non afunden,
ti, muller, camiñas como debes
nese camiño sen barreiras que leva o teu nome,
un nome sen esquencer,
porque cada ser bebe o teu respiro,
un respiro que sementas no camiño.
Muller, tí es camiño
e nós, un anaco no que contigo..sorrimos.
Ana Vila Portomeñe. Poeta Labrega.
En Taboada a 11 de Febreiro do 2024.
